It is key to understand the difference between goals and vision. You should NOT have massive goals. You should have a massive vision within your circle of competence.
Sam Walton vowed to remake the retail industry in the vision of his radical cost-cutting philosophy.
Mark Zuckerberg has a mission to give people the power to share and make the world more open and connected.
Elon Musk wants to change the course of humanity through multi-planetary life. These are their massive visions. Vision is the art of seeing what is invisible to others. You must have a massive vision. Something that pulls you and continues to generate curiosity. Along with that vision, you must have REALISTIC goals. Goals are predictable and finite. What you can predict is what you do today. Set predictable and measurable goals aiming in the direct of making that vision a reality. Goals are action steps (WORK) you can take today, that lead to progress towards the grand massive vision. Focus on the daily action steps. As the saying goes, “Rome wasn't built in a day,” Goals (predictable and calculated) should be realistically attainable. Crystallize your goals. Make a plan for achieving them and set yourself a deadline. Then, with supreme confidence, determination and disregard for obstacles and other people's criticisms, work your ass off and carry out your plan.

Source: unknown

A cruise ship met with an accident at sea, on the ship was a pair of couple, after having made their way to the lifeboat, they realised that there was only space for one person left.

At this moment, the man pushed the woman behind him and jumped onto the lifeboat himself.

The lady stood on the sinking ship and shouted one sentence to her husband.

The teacher stopped and asked, "What do you think she shouted?"

Most of the students excitedly answered, "I hate you! I was blind!"

Now, the teacher noticed a boy who was silent throughout, she got him to answer and he replied, "Teacher, I believe she would have shouted - Take care of our child!"

The teacher was surprised, asking "Have you heard this story before?"

The boy shook his head, "Nope, but that was what my mum told my dad before she died to disease".

The teacher lamented, "The answer is right".

The cruise sunk, the man went home and brought up their daughter single-handedly.

Many years later after the death of the man, their daughter found his diary while tidying his belongings.

It turns out that when parents went onto the cruise ship, the mother was already diagnosed with a terminal illness.
At the critical moment, the father rushed to the only chance of survival.

He wrote in his diary, "How I wished to sink to the bottom of the ocean with you, but for the sake of our daughter, I can only let you lie forever below the sea alone".

The story is finished, the class was silent.

The teacher knows that the student has understood the moral of the story, that of the good and the evil in the world, there are many complications behind them which are hard to understand.

Which is why we should never only focus on the surface and judge others without understanding them first.

Those who like to pay the bill, do so not because they are loaded but because they value friendship above money.

Those who take the initiative at work, do so not because they are stupid but because they understand the concept of responsibility.

Those who apologises first after a fight, do so not because they are wrong but because they value the people around them.

Those who are willing to help you, do so not because they owe you any thing but because they see you as a true friend.

Those who often text you, do so not because they have nothing better to do but because you are in their heart.

One day, all of us will get  separated  from each other. Days will pass by, months, years, until this contact becomes rare...

One day our children will see our pictures and ask 'Who are these people?' And we will smile with invisible tears  because a heart is touched with a strong word and you will say: 'IT WAS THEM THAT I HAD THE BEST DAYS OF MY LIFE WITH'.

My last post is in April 2015, and this month is August 2015, so what's happening ?
All these days I worked on pretty good projects, if you want to do something at any cost (minimum or free), we need some amount to work without problems.
Developed websites for a car racer, a website for a insulators manufacturing company and a website for a interior company.
Met different kind of business people, learned lessons.

ఓ వ్యాపారవేత్త వ్యాపారంలో తీవ్రంగా నష్టపోయాడు. అప్పుల పాలయ్యాడు. అందులో నుంచి బయటపడటానికి ఎలాంటి మార్గమూ కన్పించలేదు. అతనికి అప్పులు ఇచ్చిన వాళ్లు బాకీ తీర్చమని వేధించడం మొదలుపెట్టారు. అతనికి వస్తువులు సరఫరా చేసిన వాళ్లు డబ్బులు చెల్లించమని రోజూ ఫోన్లు చేయడంమొదలుపెట్టారు. ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో అతను ఓ రోజు ఉదయం ఇందిరా పార్క్‌కి వచ్చి తల పట్టుకు కూర్చున్నాడు. తన వ్యాపారాన్ని ఎలా అభివృద్ధి చేయాలా అని ఆలోచిస్తూ ఉన్నాడు. అప్పుడే అతని దగ్గరకు ఓ వ్యక్తి వచ్చాడు. అతని వయసు 70 సంవత్సరాలు ఉండవచ్చు. వ్యాపారవేత్త ఏదో బాధలో వున్నట్టు అతను గమనించాడు. ‘చాలా బాధలో వున్నట్టున్నావు?’ ప్రశ్నించాడు. వ్యాపారవేత్త తన పరిస్థితిని వివరించాడు. ‘నీకు నేను సహాయం చెయ్యగలను’ చెప్పాడు ఆ వ్యక్తి. వ్యాపారవేత్త పేరు అడిగి తెలుసుకొని పది లక్షలకి చెక్ రాసి అతనికిచ్చి ఇట్లా అన్నాడు. ‘ఈ డబ్బు అవసరమైతే వాడుకో. సరిగ్గా సంవత్సరం తరువాత ఇక్కడే కలుద్దాం. అప్పుడు ఆ డబ్బు నాకు తిరిగి ఇచ్చేద్దువు’వ్యాపారవేత్త ఆలోచించేలోపే అతను అక్కడి నుంచి వెళ్లిపోయాడు. వ్యాపారవేత్త ఆశ్చర్యపోయాడు. దేవుడే అతడిని పంపించాడని అనుకున్నాడు. ఆ వ్యక్తి సంతకాన్ని చూస్తేఅతని పేరు సుబ్బరామిరెడ్డిఅని ఉంది. ఈ డబ్బుతో నా బాధలు తొలగిపోతాయని ఆ వ్యాపారవేత్త అనుకున్నాడు. కానీ ఆ చెక్కును అప్పుడే వాడుకోదల్చుకోలేదు. తన ఐరన్ సేఫ్‌లో భద్రపరిచి తన వ్యాపారాన్ని తిరిగి సమర్థవంతంగా కొనసాగించడం మొదలుపెట్టాడు. ఆ చెక్కు అతనికి కొండంత బలం ఇచ్చింది. అంతగా అవసరమైతే చెక్కును వాడుదామని అనుకున్నాడు. చాలా ఆశావహంగా తన వ్యాపారాన్ని కొనసాగించాడు. తన బాకీదారులని, డిస్ట్రిబ్యూటర్లకి డబ్బు చెల్లిస్తానన్న నమ్మకం కలిగించాడు. కొన్ని నెలలు గడిచాయి. అతని వ్యాపారం అభివృద్ధి చెందింది. అప్పుల బాధ నుంచి అతను బయటపడ్డాడు. సరిగ్గా సంవత్సరం తరువాత అతను మళ్లీ ఇందిరాపార్క్‌కివచ్చి ఆ చెక్కు ఇచ్చిన వ్యక్తి కలిసిన ప్రదేశానికి వచ్చాడు. ఆ వ్యక్తి అక్కడ కన్పించాడు. ఆ చెక్కుని అతని చేతిలో పెట్టి తాను ఎలా వ్యాపారంలో అభివృద్ధి చెందానో అతనికి చెప్పడం మొదలుపెట్టాడు. సరిగ్గా అప్పుడే ఓ నర్సు అక్కడికి పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి అతన్ని గట్టిగా పట్టుకుంది. ‘అమ్మయ్యా! ఇతన్ని పట్టుకున్నాను’ అరిచింది ఆ నర్సు. ‘ఇతను నిన్ను విసిగిస్తున్నాడా! ఎప్పుడూ ఇంటి నుంచి పారిపోయి వస్తుంటాడు. ఇతనికి మతిస్థిమితం లేదు. ఇతనిబాగోగులు నేను చూస్తుంటాను. ఎప్పుడూ ఈ పార్క్‌కే వస్తూ ఉంటాడు. రెండు సంవత్సరాలుగా ఇదే పని. ఎవరినీ ఏమీ అనడు’ అని చెప్పి అతన్ని తీసుకొని నర్స్ వెళ్లిపోయింది.వ్యాపారవేత్త ఆశ్చర్యానికి లోనయినాడు. కొయ్యబారిపోయాడు. సంవత్సరంపాటు తన దగ్గర పది లక్షల రూపాయలు ఉన్నాయన్న ధైర్యంతో అప్పుల వాళ్లని, కస్టమర్లని, తనకు వస్తువులు సరఫరా చేసిన వ్యక్తులని సమర్థవంతంగా ఎదుర్కొన్నాను. వాళ్లని ఒప్పించగలిగాను. కష్టాల నుంచి బయట పడగలిగాను. కొద్దిసేపటికే అతనికి అర్థమైంది. తనను సమర్థవంతంగా ముందుకు నడిపించింది డబ్బు కాదు. తనలో ఏర్పడ్డ ఆత్మవిశ్వాసం. సాధించాలన్న కాంక్ష.